Category Archives: Seizoen 2022

Anse Amyot

Maandag 21 maart 2022; vertrek 10h30 – aankomst 18h10
Apataki – Toau: 33NM

We persen de laatste minuut uit onze voor één week betaald internet. Alleen op genua zeilen we naar het dorpje en ontwijken een koraalrif. Op de ankerplaats bij het dorp Niutahi zijn de windgolven onaangenaam en een het rif te kortbij. We durven er niet blijven om inkopen te doen.
‘Zullen we door de pas varen, misschien kunnen we aan hogerwal ankeren.’ stelt Fons voor.
‘Maar hoe loop deze doorgang?’ vragen we ons af.
Voorzichtig varen we verder tot het ons duidelijk wordt. Buiten het atol vinden we geen geschikte ankerplaats.
‘Dan maar de dinghy optrekken en hopen dat we voor zonsondergang aankomen’ besluit Fons.
Het eerste stuk kunnen we nog behoorlijk zeilen, dan wordt het te scherp aan de wind en staat de motor bij. De zon begin al te zakken als we palmbomen en 4 masten aan de horizon zien.
‘Zou er nog een mooring voor ons vrij zijn?’ vragen we ons af.
Juist als de zon in de oceaan zakt pikken we een meerboei op. Anse Amyot is een valse pas op de NW zijde van het Atol Toau. Er is geen doorgang naar het atol en geeft bescherming tegen de wind en deining. Vrolijk zwemmen een groep dolfijntjes rond, er zijn ook haaienvinnen te bespeuren.
Gaston en Valentine ontfermen zich over de cruisers. Valentine is een hartelijke, goedlachse en godsvruchtige vrouw. Gaston is de visser, copraboer en speelt petanque als de beste. Bij hen kopen we een uru (broodvrucht) eitjes en vis. Hopelijk weten zij welke vis niet besmet is met ciguatera. Het is een toxine van algen die in tropische zeeën op koraalriffen leven. Het wordt niet afgebroken en de concentratie van het gif is groter bij een dier dat hoger in de voedselketen staat.
‘It’s a terrible disease’ waarschuwen Ann en Bob van SY Baloo.
Het is hier een snorkelparadijs. Gaston wijst ons hoe we met de dinghy over het rif in het atol kunnen varen. Het eerste wat ik zie als ik mijn hoofd onder water steek zijn haaitjes, een reuzen grote tandbaars zwemt voorbij. De koraal bommies zijn mooi begroeid. Bij de minste beweging schuilen verschillende kleine visjes in het koraal. We drijven te verweg, we varen langzaam terug en mijden de koraalhoofden. Naast de Sunshine is een koraaltuin. De koraalvlinders zijn overwegend geel met grote variatie in patronen en vormen. De engel- of keizersvissen hebben schitterende kleuren.  Papegaaivissen schrapen op het koraal en hebben al de regenboogkleuren. Van de lipvissen is de napoleonvis de imposantste, hij draait zich op zijn zijde om naar ons te kijken. De trekkervissen hebben een grote vinstraal, af en toe zien we een picassovis. Doktersvissen lijken te glimlachen, van de eenhoornvissen zijn er weinig. Maar één koffervisje gezien en een zwemmende morene. Fons ziet een gevlekte adelaarsrog.  Zuigvissen kleven tegen de romp van de Sunshine, eronder cirkelen 2 zwartpunthaaien zo groot als ik. Met een driftsnorkel in de pas zien we in het diepe blauw veel haaien. Wat een wonderlijke onderwaterwereld.
Vrijdagmorgen is het windstil. Fons klimt in de mast om de nieuwe windex te plaatsen. Niet lang erna draait de wind naar het westen en komt er regen. De Sunshine draait 180° en schommelt op de windgolven. Weg is het paradijselijk snorkelen.

 

Zondag 3april 2022; vertrek 7h30 –aankomst 16h15
Toau – Apataki: 40NM

De NO wind duwt de Sunshine alleen op genua voort. De lange deining van amper een halve meter maakt het een aangename zeiltocht. Op het rif van Apataki zien we brekers. De pas is rustig en we weten nu hoe hij eruitziet. In het atol trekken we het grootzeil op. Opkruisend in 4 raks, bereiken we de Carenage. Aan de ankerketting hangt Fons fenders, dat beschermt het koraal.
Ik ben blij dat we een pompoen, eitjes en kippenbouten kunnen kopen. Onze voorraadbak is goed geslonken. Mami heeft verpleegsterhaaien als huisdieren.
Is het: ‘Mercury for ever and never again’?  Heel het buitenboordmotortje ligt weer uit elkaar. Het kost een beetje bloed, veel zweet en harde vloeken. Het is ‘roeien met de riemen die je hebt’ om aan wal te geraken. Nog een keertje extra’s omdat het wasgoed nog niet gewassen is. Na dagen zwoegen krijgt Fons, met takel en winch kracht, het vastzitten asje eruit. Voorlopig is het opgelost.
ESTA, digitale dPLF, covid verklaringen en vaccinatiekaart zijn verplichte paparassen om te mogen vliegen naar Parijs.
Dinsdag of donderdag wordt de Sunshine op het droge gezet. Met de zeilen in de Sunshine zal het krap worden om de valiezen te pakken.

TUAMOTUS archipel

Het gebied van de TUAMOTUS is ongeveer 1800 bij 900 kilometer groot en bevat een 80-tal vulkanische atollen. Een atol is een ringvormig barrièrerif, het grootste atol Rangiroa heeft een omtrek van 200km. Op de koraalring zijn er Motu’s (kleine eilandjes) gevormd uit geërodeerd koraal en koraalzand, meestal begroeid met kokospalmen. In de koraalring zijn er al dan niet openingen. Door deze openingen, passen genoemd, varen boten in en uit het atol. Onder invloed van het getij stroomt het water door deze passen naar binnen of buiten. Deze stromingen kunnen sterk zijn en het is best om bij slack water de pas te passeren. De verschillende berekeningen om op slack water toe te komen zijn niet eenduidig.

 

Zondag 6 maart 2022; vertrek 18 h – vrijdag 11 maart 2022; aankomt 13 h
Ua Pou – Takaroa – Apataki: 570NM

We vermoeden dat het beter is om zondagnamiddag te vertrekken. Het hekanker dat zich diep in het zand heeft ingegraven is er niet op één, twee, drie uit. De zon is al achter de bergen verdwenen als we het voorste anker ophalen. Het groot zeil optrekken in de bescherming van de pier is moeilijk omdat de wind uit alle richtingen komt. In het donker ronden we de noordpunt van Ua Pou. De eerste twee dagen hebben we zoals voorspeld rond de 13kts wind uit het ONO. Met een koers ZW halen we een snelheid van meer dan 6kts. Aan de horizon zijn er vele wolkenformaties en ’s nachts de Melkweg, het Zuiderkruis en vallende sterren. Op het dek belandt een inktvisje dat zijn inkt loslaat. Woensdagnacht haalt een onweer ons in. De bliksem ontlaat zich in de donkere wolken. Een spektakel waar we ons toch niet zo gerust in voelen. Een windstille periode volgt. Dan overvalt ons uit het niets sterke wind en regen. Al bijliggend steken we het tweede reef. ‘s Nachts passeren we het atol Takaroa. Er is 2G internet signaal en ontvangen Whatsapp berichtjes. We besluiten om door te zeilen naar Apataki. Donderdag is een excellente zeildag. Zachte bries, golven lager dan een halve meter, blauwe hemel.
Om bij dageraad de pas te nemen, blijven we een nachtje op de oceaan dobberen. De NW pas is breder. Met 3kts stroom tegen komen we langzaam door de pas. Dolfijnen verwelkomen ons. We varen naar het dorpje, gelegen aan de smallere ZW pas, 15NM verder. Juist op tijd zien we het boeienveld van parelkwekerijen. Hoe korter we bij het dorpje komen hoe meer bommies er zijn. Bommies zijn koraalrotsen waar je best niet tegen vaart. Als we hier ankeren liggen we aan lager wal en dat hebben we liever niet. We tuffen tegen de wind in, 10NM verder naar de ZO hoek, bij de Carinage. SY Cibelia met Mari-Claire, die een paar dagen voor ons vertrok, ligt er ook voor anker. We droppen het anker in een zandvlakte. De kleur van het water is onwezenlijk turkooizen.
Achter de kokospalmen komt de zon en de volle maan op. Hoofdkleur tijdens de dag is intens blauw. Met zonsondergang krijgen we alle tinten van oranje naar rood. Afwisselend zijn er grijze dagen met regenbuien en veel wind.
We hebben nieuwe bootdieren. De kleine gekko in de kuip heeft harde wind en felle regen in Ua Pou niet overleeft en de grote gekko bij de ankerbak is spoorloos. Drie Remora’s (zuigvissen) hebben de Sunshine romp uitgekozen als veilige plek. Een gedeelte van hun rugvin is veranderd in een zuignap om zich vast te hechten aan grotere dieren en mee te liften. Nieuw leven op het land; er zijn biggetjes geboren.
Met Pauline Lau regelen we het papierwerk om de Sunshine op het droge achter te laten. Betalen 25$ voor de code om één week internettoegang.
De vluchten vanuit Apataki naar Papeete zijn volzet. We boeken een vlucht van het atol Arutua naar Papeete op goede vrijdag. Dit is 2,5 uur varen met een motorboot en kost 226$, het vliegticket is in dezelfde grootteorde.
Op de atollen is zoetwater schaars. Na een jaar starten we terug de watermaker. Het debiet van 5 liter per uur is goed maar de geleidbaarheid is te veel hoog. Fons demonteert de watermaker en vervangt al de oorringen en dichtingen. Het resultaat is nog steeds brakwater. Enkele dagen verder, met meer aanpassingen is het water drinkbaar.

UA POU

Voor we deze prachtige Hanamoenoa baai verlaten snorkel ik aan de rotswand. Als ik ’s avonds mijn ogen sluit kan ik terug meedeinen en de kleurrijke vissen zien.
Op 22020222 lunchen we bij ‘Chez Jimmy’ in Vaitahu, het hoofddorp van TAHUATA. “L’église est la plus belle des Marquises et l’acoustique est fantastique” zegt Serge.

 

Donderdag 24 februari 2022; vertrek 4h40 – aankomst 15h15
TAHUATA – UA POU: 71,5NM

De wind giert door het want van de Sunshine. Het wordt een korte slapeloze nacht. De wekker rinkelt om 4h. Met veel moeite kruip ik uit mijn bed. De halve maan versteekt zich achter een dik pak wolken. In het pikkedonker het grootzeil optrekken en het anker ophalen, daar ben ik niet zo gerust in. Uit de bescherming van het eiland bouwen de golven zich op. Sunshine surft erop. Fons schuif uit en bezeerd zijn ribben. We varen langs de westkant van UA POU om een geschikte ankerplek te zoeken. De kleine baai Hakaotu lijkt het rustigste. Het is een vogelparadijs. De rotsen en de bomen zijn wit van hun uitwerpselen. Fregatvogels zijn in de meerderheid. De baai van Hakaheteau is open naar het noorden. Als we er aankomen is de deining vriendelijk. Geleidelijk aan neemt de deining toe en wordt de Sunshine een schommelboot. ‘Manfred de chocoman’ krijgt geen bezoek van ons. En aantal hoge basalt pieken, kenmerkend voor de geologie van UA POU, zijn te zien.
We moeten opboksen tegen hoge golven en tegenwind om de noordelijkste punt van UA POU te ronden. Geen aangename route. Het rustig turkooizen water achter de strekdam is een herademing. Onze ankerperikelen niet. Hakahau is de hoofdplaats. Vanuit onze kuip horen en zien we de levendige gebeurtenissen op het zandstrand. Kinderen spelen vrolijk aan waterkant. Jongeren sporten er. Dagelijks komen er de typische kano’s voorbij.
Ouderen spelen ‘jeu de boules’. Soms horen we het geluid van trommels. De hoge bergpieken blijven in de wolken gehuld.
Grote standbeelden, uit steen gekapt, zijn gemaakt voor het festival in 2019. Ongeveer één jaar geleden zijn we in NUKA HIVA toegekomen. Door verschillende omstandigheden hebben we niet het gegeerde festival kunnen bewonderen. Van het MARKIEZEN archipel is UA POU het laatste van de 6 bewoonde eilanden die we bezoeken.
Maandag, als het slecht weer front voorbij is, zullen we naar het TUAMOTUS archipel zeilen. We schatten dat het 4 à 5 dagen zal duren. Op het atol Apataki kunnen we de Sunshine op het droge achterlaten en wij zullen met Pasen naar huis vliegen.