Er komt veel deining in de grote baai van Taiohea. De boten rollen. Een schommelde boot is niet bevorderlijk voor de zenuwen. Maar 6NM westelijker is een kleine meer beschermde baai. Door de hoge zeegang maakt het achteraan gesleept bijbootje rare sprongen. Zo zie je maar, ook voor een kleine afstand is het raadzaam om rekening te houden met het weer en de golfhoogte. De ingang van Hakatea baai is smal en pas op het laatste moment te zien. Sunshine surft op de golven naar binnen, langs de hoge kliffen. De ene inham met het zwarte strand is bewoond, deze met het witte strand is meer beschermd. Van hieruit zien we de open zee niet. Achter de kokosnotenbomen van het zwarte zandstrand ligt een weelderige groene vallei. Het oogt paradijselijk met de vele bloemen en fruitbomen. Een man waarschuwt ons voor de honden met puppy’s en vallende kokosnoten. “het bronwater is gratis” zegt hij.
Met het bijbootje kunnen we bij hoogwater het riviertje opvaren. De crashende oceaangolven geven ons meestal een douche als we terugvaren.
Vanuit onze kuip spotten we mekkerende geiten op de steile hellingen. We kijken naar het schouwspel van boobies en fregatvogels. De fregatvogels cirkelen op de thermiek. Boobies duiken in het water, fregatvogels proberen hun vangst in de vlucht af te pakken. De met mos begroeide steile Basaltwanden geven ‘s nachts een gouden gloed.
Het bijbootje zakt een stuk dieper als Alexander erin stapt voor een lift van de mooring naar het dorpje. Hij trakteert ons op een HINANO TAHITI biertje. “Deze hele vallei is eigendom van mijn familie” zegt hij
Van Charlotte en Maurice krijgen we uru’s, pompelmoezen, kokosnoten en stervruchten, zoveel als we willen. “De metalen banden rond de stam van de kokosnotenboom? Om te verhinderen dat de mieren de kokosbloemen opeten.” zegt Maurice. Hoe het komt dat er autowrakken staan, in een vallei alleen toegankelijk via een voetpad of het via de zee, weten we niet.
Hakaui vallei – Vaipo waterval wandeling kost 1000CFP/pp (=10$)
Langs het pad staan bloemenstruiken die vlinders aantrekken. Rond de povere open huisjes staan overladen fruitbomen. Kleine paardjes zijn vastgebonden tussen het groen.
Achter het laatste huis is het pad afgeboord met grote stenen. In de dichte begroeiing zijn ruïnes van stenen platformen, lange muren en kuilen te zien. Deze archeologische stoffelijke overschotten van de pre-Europese tijd zijn getuigen van een rijk koninklijk verleden.Verschillende keren baden we tot kniehoogte door de rivier. Een stok helpt voor het evenwicht te behouden. Van glibberige steen tot steen hoppen, wagen we niet.
De bomen zijn mysterieus. Gekleurde hagedisjes ritsen vlug weg. De vogels kwetteren en vrolijk op los. De kabbelende rivier is niet veraf.De vallei eindigt in een nauw, fenomenale hoge canyon van bij na 800 meter hoog.
Van de waterval, achter de begroeide poel, is nauwelijks iets te merken.
Ik ben dubbel gelukkige en dankbaar dat ik deze 10km lange mooie wandeling heb kunnen doen.
Fons waagt een poging om zelf brood te baken. Op het witte strand haar knippen is geen goed idee. Nono’s, minuscule kleine vliegend insecten, bijten venijnig en geven mega bulten en blijven dagenlang jeuken.
Bij het gezin van Teiki en Ku-a, aan de telefooncel, voelen de Franse cruisers zich thuis. Wij kopen er bananen, mango’s, avocado’s en limoentjes.

Land in zicht. Markiezen, Gambier, Tuamotus, Society en Australs zijn de 5 eilandengroepen van Frans Polynesië. Ze zijn van vulkanische oorsprong. De Markiezen zijn de jongste en hebben spitse bergen. 6 van 12 eilanden zijn bewoond. ’s Nachts varen we voorbij het eiland Ua Huka. Met het eerste licht zien we hoge pieken (1227m) van Nuka Hiva (27x18km) het grootste eiland van de Markiezen. We varen de grote baai van Taiohae binnen en droppen het anker in het midden. De heuvelflanken zijn dor, het is uitzonderlijk droog. De hoofdplaats Taiohae, niet groter dan een dorp, ligt uitgespreid langs de grote sikkelvormige baai. Om de 14 dagen komt de ARANUI, bevoorradingschip en ferry, aanmeren aan de grote kade.
Michiel en Ariane van de Nederlandse zeilboot Joy komen op de welkom bubbels en brengen een zak met mango’s, limoentjes, mega pompelmoezen en broodvruchten (=uru) mee. Ze zijn al 1 jaar in Frans Polynesië en maken ons wegwijs. Van DPAM hebben we toestemming om te komen, geen probleem bij het aanmelden bij de Gendarmerie. In minimum aan tijd is alles klaar, geld afgehaald, wasgoed gedropt en een simkaart gekocht. Alleen bij de post is het druk. We kopen een Frans brood in de supermarkt, hier zien we producten van ‘Boni’ en Belgische peperkoek, dit aan bijna de andere kant van de wereldbol. Lang geleden dat we Pastis konden kopen. De frietjes smaken heerlijk, net als het zelf gebrouwen bier van Joy.Aan de stadspier liggen vele dingy’s. Haaien verdringen elkaar om een stuk visafval te bemachtigen.
We stappen met slome, elastieken benen. Het warme deken wat we over ons heen krijgen helpt er niet bij. Elk zuchtje wind is welkom. Meer vermoeit dan verwacht. Zwakke plekken laten zich voelen. We nemen de tijd om te aarden.
In het straatbeeld zien we veel dikke SUV’s, in verhouding met de omvang van de mensen. Kleine wagens en slanke mensen zijn in de minderheid. Sommige mannen hebben een opvallend vrouwelijk gedrag. De missionarissen hebben dit niet in de kiem kunnen smoren. Tattoos van symbolische patronen zijn kenmerkend, soms het hele lichaam en een half gezicht. Een bloem achter een oor is sierlijk.
De “Cathédrale de Notre Dame” is gebouwd met hout en stenen van onbewoonde eilanden. Religieuze figuren van houtsnijwerk versieren de wanden.
Oude tipi’s zijn uit stenen gekapt.
Een grote nieuwe is van cement gemaakt en is een ode aan de vruchtbaarheid.
Het overdaad aan tropisch fruit laat onze darmen niet onberoerd.
SY Joy vertrekt naar Hawaï. SY Sea Ya met Rudy en Doris arriveert, de borreltijd blijft.
Na elke regenbui worden de flanken groener. Lente. Vrolijk Pasen allemaal.