Auckland heeft de meeste inwoners, maar Wellington is de hoofdstad van NZ.
De intercity bus rijdt door het groene glooiend landschap. Naar mate we dichter bij Auckland komen overheerst een grijze kleur. Bij een mega brug, ligt een mega Marina. An komt ons ophalen en gids ons door de drukke straten. An en Ivan zijn zeilers die hier gestrand zijn. Onze eerst ontmoeting was in 2015 in Porto Santo. Een rode draad bij onze ontmoetingen is rode wijn. Het zijn sluimervrienden. Hun enthousiasme heeft ons tot NZ gebracht.
Ze wonen op 25km van Auckland. Hun huis is verscholen in het subtropisch regenwoud, gebouwd op een steile helling. Hun 2 katten zijn heel schichtig. An is een NZ-vogelexpert geworden. Vogelgids, verrekijker en fototoestel liggen in aanslag.
Na het diner in een Indisch restaurant sluiten we de avond af op het uitzichtpunt ‘Huia Point’
Terwijl An en Ivan gaan werken, gaan wij wandelen.
De ‘Beveridge track’ leidt ons naar ‘Arataki Visitor Center’. Het heeft een prachtig uitzicht. Hier kan ik wel uren rond snuisteren.
Op terugweg komen we veel schoolgaande jeugd tegen.
‘’Ben je ook bij het 360° uitzichtpunt geweest?’’ vraagt An ‘’het is iets verder’’. Dat hebben we niet gevonden. ‘’dan rijden we er wel even langs’’ zegt Ivan. We kunnen de ‘Sky Tower’ van Auckland zien.
We rijden verder naar Piha. Het terras van Memorial RSA heeft een mooi uitzicht. RSA is de oudste NZ-organisatie voor ex-militairen van de wereldoorlogen. Het strand van Piha is zwart en een gekende surfplek.
De intercity bus vertrek kortbij de ‘Sky Tower’
Door de vele haltes komen we laat toe in Paihia. We moeten noodgedwongen het 6 km kustpad teruglopen naar Opua.

We hebben de rode bloemen van de ‘NZ Christmas Tree’ zien open bloeien. Een streling voor het oog. Pohutukawa is voor de Maori’s een heilige boom.
We wensen jullie een gezellige kerst en warme vriendschappen.

Het binnenland van NZ bezoeken met openbaar vervoer is niet eenvoudig. Om gewoon te worden aan het links rijden en de kronkelende wegen, doen we de eerste dagen korte afstanden met een huurauto. Dat lukt de kapitein aardig.
Iets voorbij Kawakawa zijn de ‘Kawti Glowworm Caves’. ‘’Kijk uit voor de stalactieten’’ waarschuwt de gids voor we de grot ingaan. We horen het water onder ons sijpelen. Het is donker en kil. Foto’s nemen is storen voor de gloeiwormen. Op de rotswanden lichten duizend wit/groene lichtjes op. Een bijzonder natuurverschijnsel. Het lijkt wel op de Melkweg. Hoe meer honger ze hebben, hoe feller ze oplichten. Zo lokken ze kleine insecten, die ze vangen met glibberige slierten. Na 11 maanden ontpoppen de larven gloeiwormen zich als kleine kevers. Hun volwassen leven is absurd kort, enkel paren en baren.
Het bos aan de grot is sprookjesachtig.
Kawakawa is gekend om de Hundertwasser openbare toiletten. Hundertwasser is een Oostenrijkse ontwerper/kunstenaar die veel oog heeft voor detail en kleur.
In het midden van de weg komt een trein voorbij. In het klein stationnetje zien we een rode locomotief.
Oude gebouwen zijn in Victoriaanse stijl.
In Kerikeri lunchen we in het populaire Marsden Estate Winery & Restaurant.
Op verkenning aan ‘The Stone Store’ spreken we met een vriendelijke Maori vrouw met een typische tattoo op haar kin.
Op weg naar Paihia willen we de ‘Haruru Falls’ bezoeken. De parking is gesloten. We rijden verder en komen op een onverharde weg die rond het golfterrein ligt. Het geeft een prachtig uitzicht over de baai en Russel.
Paihia is een druk toeristisch stadje. Enkele trappen omhoog kunnen we het vanboven af aanschouwen.
Hier wachten we op de intercity bus van Auckland met de Zweden Pia en Ulf aan boord. We kennen Pia en Ulf van Mar-del-Plata Argentinië in 2018. In het voorjaar 2023 kruisten onze vaarwegen opnieuw in mooie Huahine FP. Ze zijn naar NZ gevlogen om hun Australisch visum te verlengen. Het is een hartelijk weerzien. Pia en Ulf zingen regelmatig Zweedse liedjes. Dit geeft een vrolijke sfeer.
De volgende morgen rijden we richting noorden. In Kirikiri pikken we een nieuwe startbatterij op. Kort hierbij ontdekken we een koffiebranderij.
De weg naar Cape Reinga is mooi en lang. De blauwe lucht maakt de oceaan en de vuurtoren nog mooier.
Aarzelend nemen we contact met de in zwart gekleede Koninklijke Maori familie. Dit geeft ons bezoek een extra dimensie.
Op de terugweg passeren we langs ’Giant Sand Dunes’.  Een brede glimlach zien we op de gezichten van degene die van de hoge duinen zijn af gesurft.
Onze magen knorren. De pizza’s bij Sandbar & Restaurant zijn heerlijk.
Het nemen van een andere route verloopt niet zoals gewenst. De mannen geloven de vrouwen niet als ze beweren ‘’hier zijn we al geweest”. Langs een onverharde weg op de heuvelrug is er aan beide kanten een mooie vallei. Het is heel donker als we in Opua toekomen. Wij zijn heel moe en heel tevreden.
Na een rustig ontbijt rijden we richting Kirikiri en parkeren de auto dichtbij ‘The Stone Store’.
We stappen langs het 4,5km lange, bosrijke, kronkelende ‘Kirikiri River Track’ en komen langs de ‘Fairy Pools.
Onderweg plukken we bloemen van Oost Indische kers. Deze geven een pittige smaak aan onze picknicken met uitzicht op de ‘Rainbow Falls’.
Voor we naar de supermarkt gaan trakteren we ons op een ijsje. Dinner op de Sunshine met een niet zo gebruikelijke combinatie van kip, broccoli en pasta.
Zondag 1 december 2024 staat het Kauribos op het programma. We rijden via ‘Twin Coast Discovery Hwy 12’ naar de westkust. ‘St Michaels Anglican Church’ staat op een bord langs de weg. We gaan er even kijken. Rond het kerkje ligt een oud kerkhof dat omringt is met opgestapelde stenen. Twee Maori dames vertellen ons dat hier een de grote veldslag plaatsvond. De kerk is gebouwd als symbool voor vrede.

Op een zijweg ligt het natuurreservaat ‘Ari te Uru’. Met het uitzicht over de grote inham is dit een ideale lunch plek. Op het kustpad hebben we een uitzicht op de Tasmaanse zee.
Kauri is een conifeer, het is hoogste en langlevende boom in de wereld. Kauribossen zijn nog enkel te vinden in het Northland. Het hout kan voor diverse doeleinden gebruikt worden. De gom gebruikt bij productie van vernissen en op basis van hars.
‘Tane Mahuta’ is de grootste resterende Kauri. Deze boom is ongeveer 51m hoog en heeft een omtrek van bijna 14m en is rond de 2000jaar oud. De toegang om deze boom te bezoeken is tijdelijk gesloten voor de bescherming van de Kauri’s. Deze duurzame maatregelen zijn nodig om de verspreiding van ziekte te stoppen. Er is een bodem gebonden pathogeen die kauribomen infecteert via de wortels. In het was station desinfecteren we onze schoenen voor we het kauribos betreden.
Hoe verder we in het bos wandelen, hoe dikker de kauri worden. Tot we bij ‘Te Matua Ngahere’ komen. Het is de tweede grootste Kauri en de vader van het woud.
Als diner trakteren Pia en Ulf ons met ‘Green lip mussel’ in het ‘Marine Café Opua’.
Maandag bezoeken we eerst Kawakawa en rijden dan door naar Wangarei. We lunchen kort bij de Town Basin Marina en het Hunterwasser Art Center.
Nordsand Boatyard geeft ons een goede indruk.
Ulf en Pia overnachten in het aftands ‘Grand Hotel’. Wij doen nog inkopen in ‘New World’ en rijden dan terug naar Opua. We gaan hun positieve energie missen.

De Nederlander Abel Tasman was in 1642 de eerste Europeaan die Nieuw-Zeeland aanschouwden. James Cook zette in 1769 voet aan wal.
De Bay of Island Marine is een toegangspoort voor de wateren van Nieuw-Zeeland. Deze jachthaven met volledige service heeft 420 ligplaatsen zowel voor lokale zeilers als cruisers. Sunshine is aangemeerd tussen pleziervissersboten. Er heerst een warme kiwi gastvrijheid. De grote watersportzaken trekken ons aan. Suzuki 6HP haalt het van de vergelijkende buitenboordmotors.
Op dinsdag en donderdag rijdt een busje naar Kirikiri. Hier kopen we slaapzakken en donsdekens. Dit maakt de koude nachten aangenamer.
De vegetatie is subtropisch. Veel planten en bomen zijn ons onbekend. Boomvarens kennen we van Fiji, camperfolie en jasmijn van Europa. Het geeft een ongekend geurenpalet.
De favoriete kleding van de Kiwi’s is een korte broek, een slodder T-shirt, blootvoets of rubberen laarzen.
Om terug gewoon te worden aan landbenen stappen we langs het mooie, op en neergaande, kustpad van 6km naar Pahia.
De kille regenachtige dagen zijn voorbij, het ‘Bay of Islands Cruisers Festival’ begint op maandag 18 november 2024.
Dinsdag om 9h stappen we, samen met andere cruisers op de autoferry naar het dorp Okiato. Dit was de eerste Europese nederzetting. Mark loodst ons door het subtropisch regenwoud, langs het strand en door de mangroven. Aan bomen en struiken hangen er roze lintjes. Achteraf begrijpen we dat dit een plaatsaanduiding is voor rattenvallen. Door deze invasieve dieren zijn veel inheemse vogelsoorten bedreigd.
Na 9km komen we toe in Russel. Gedeelte van de groep blijft in Russel. Wij nemen de ferry tot Paihia. Hier lunchen we met de crew van de Nederlandse catamaran Fenix. Daarna nemen we de bus naar Opua. De meest dapperen stappen terug naar de Marina.

Het traditioneel Maori welkom, Powhiri, is op woensdag. In plaatst van naar de voorstelling van de verschillende bedrijven te gaan, probeert Fons onze Webasto verwarming aan de praat te krijgen. Voor het hapje en drankje om 17h zijn we weer van de partij. Ideaal moment voor kennismaking met andere cruisers.
Donderdag zijn we present op de burgeravond.
Vrijdagmorgen brengt een rondvaartboot ons naar Waitangi, een historische plaats. “Kia ora” is de welkomstgroet in het Maori, het betekent goede gezondheid. De Maori naam voor Nieuw-Zeeland is Aotearoa; land van de lange witte wolk. De Maori gids leidt ons naar een 35m lange oorlogskano, er is plaats voor 144 mannen en weegt 6 ton.
Het Verdragshuis staat op een heuvel en heeft een panoramisch uitzicht op de ‘Bay of Island’.

Op 6 februari 1840 werd hier door de vertegenwoordiger van de Britse kroon en Maori leiders het “Verdrag van Waitangi” ondertekend. De (opzettelijke) misverstanden tussen Engelse en Maori versie geven tot op vandaag nog meningsverschillen.
De “Whare Runanga”, een culturele Maori site, is bebouwd naast het verdragshuis als teken voor de waardering van beide culturen. De Maori sculptuur met wijde open ogen en uitgestrekte tong zijn symboliek die de krijgers gebruikten om hun tegenstanders angst en respect af te dwingen. We krijgen een opvoering van een oorlogsdans te zien.

Aan de ‘Pacific Cruisers Cup’ wagen we ons niet.
Zaterdag morgen proberen we op ‘Treasures of the Bilge’ onze oude Mercury 3,5hp buitenboordmotor te verkopen. Helaas is er weinig belangstelling. ’s Middags trakteert
Opua Store op lekkere pizza’s.