Langs de weg naar ‘Pearl Tree House’ zijn er waterlelies. De sierraden met mooie parels zijn hier zo duur dat ik ze niet zou durven dragen.
Michael, een Ier met lang krullend haar en een volle rosse baard,  van de tweemaster ‘La Kahina’, kan mandoline,  gitaar, 2 verschillende fluiten en mondharp spelen. De jachtclub kan het niet appreciëren. Wij genieten van zijn optreden op de Sunshine.
Na regen komt terug zonneschijn. We snorkelen, zwemmen, douchen aan de waterkant. Verse baguettes bij Super U en de beroemde hamburgers bij Izzy’s. Het goede leven in Fare en leuk gezelschap  maken het moeilijk om te vertrekken.  ‘Tot weerzien’ en ‘vaar-wel’ diner bij Metis  met Pia en Ulf (SV Clary) en Magali en Willi (SV Vela Dare).

Zaterdag 15 april ’23; vertrek 09h20 – aankomst 15h35
HUAHINE Fare – TAHAA Baie Apu: 29NM

De contouren van de eilanden Raiatea en Tahaa zijn duidelijk te zien. Ze zijn omgeven door hetzelfde rif. Raiatea is het tweede grootste eiland van Frans Polynesië en een heiligdom voor boten. Er zijn verschillende bootwerven en een thuisbasis voor chartermaatschappijen. Deze verhuren voornamelijk catamarans. We nemen de middelste pas en zeilen naar Tahaa. In de ‘Baie Apu’ pikken we een meerboei. Vanuit onze kuip kunnen we ’s avonds de vuurshow van het restaurant zien.
Een pittoresk kerkje komen we tegen op weg naar ‘Coral garden’. Het ankeren bij Ilot Maharare is niet simpel. Het duurt een tijdje voor de anker zich ingraaft. Met de controle van de anker ziet Fons dat de ankerketting rond een rotsblok ligt. We zijn even bezig om de ketting los te maken en het anker op een goede plaats te krijgen. De ‘Coral Garden’ is gelegen tussen twee motu’s (eilandjes op het koraalrif). Het is pijnlijk aan onze voeten om naar de oceaankant te stappen. De stroming neemt ons te snel mee over het ondiep koraal.

Maandag 17 april ’23; vertrek 7h20 – aankomst 14h10
TAHAA Ilot Maharare – BORA BORA Baie Tuuraapuo: 29NM

Boven het oceaanoppervlakte prijken de 700 meter steile bergen van Bora Bora. Het meest toeristisch gekende eiland heeft een omtrek van 32 km.Nadat de Japanners in de tweede wereldoorlog Pearl Harbor bombardeerden, hadden de Amerikanen in Bora Bora een militaire basis gevestigd. Ik heb een gids horen vertellen dat de eerste luchthaven van Frans Polynesië hier is aangelegd en dat de pas kunstmatig is gemaakt.
Een aangename zeiltocht. De meerboei bij ‘Bloody Mary’ is juist opgepikt en een vriendelijke jonge dame komt de 4000 xpf  innen. ‘Bloody Mary’ is speciaal, volgeboekt op maandagavond. De cocktail lijst is ellenlang, prijzen schommelen rond  1700 xpf. Met happy hour krijg je de tweede cocktail aan 100 xpf. “Oh, jullie zijn Belgen” zegt een Nederlandse wereldburger die in Sydney woont en getrouwd is met een Zweedse. Ze hebben twee tiener dochters, eentje is in Zwitserland geboren de andere in Australië.
We testen ook de cocktails bij ‘Bora Bora Yacht Club’.
Er zijn niet voldoende meerboeien voor de grote vloot party vierende charter catamarans. We verhuizen naar het meerboeienveld Toopua.
Er zou een klein weervenster zijn om naar Maupiti te zeilen. We maken de Sunshine zeilklaar. De pas in Maupiti is smal, ondiep en open naar het zuiden. Om deze pas te kunnen nemen mogen de golven niet hoger zijn dan 1,5 meter en de windsnelheid niet hoger dan 20kts. Volgens het nieuw weerbericht is dit niet meer mogelijk en we besluiten op betere omstandigheden te wachten.
Bora Bora is omgeven door donkere wolken. Met mijn verjaardag schijnt er meer zon dan voorspeld.
Na verschillende dagen stil te zitten doet het deugd om de benen te strekken. We stappen van de Yachtclub naar het dorp Vaitape. De weg kronkelt langs de kustlijn. De huizen zien er armoedig uit. Blijkbaar profiteert de plaatselijke bevolking niet van het rijke toerisme. De dame, die onze was doet, vertelt uitgebreid over haar familie in Oostende.
Aan de kade zien we SV Lupina liggen. Hun bezoek gaat de veerboot naar de luchthaven nemen.
Langs de straatkant kopen we bananen, tomaatjes en avocado.  Eitjes zijn in de ‘Genootschapseilanden’ een zeldzaamheid.
De skipper van een charter catamaran, die we ontmoet hebben in Fare, komen we terug tegen. Hij is een gepensioneerde leraar uit Nederlands Limburg. “ Toen ik 18 jaar was heb ik solo de Atlantisch oceaan  overgestoken” vertelt hij. “Ik was een echte losbol. Ik mocht van mijn moeder niet de Golf van Biskaje oversteken, want dat was te gevaarlijk. 3 weken later belde ik haar dat ik in Tenerife was. Ik wou naar New York zeilen, maar ik ben in Florida uitgekomen. Verschillende keren heb ik tijdens deze reis gedacht dat ik het niet zou overleven. Daarna is mijn karakter volledig verandert. Sindsdien doe ik geen losbandige dingen meer.”
Terug naar de rustiger plaats nabij Toopua dobberen we in kristal helder turkoois water. De zonsondergang geeft een gouden gloed. In de verte zien we Maupiti.