Category Archives: Markiezen

UA POU

Voor we deze prachtige Hanamoenoa baai verlaten snorkel ik aan de rotswand. Als ik ’s avonds mijn ogen sluit kan ik terug meedeinen en de kleurrijke vissen zien.
Op 22020222 lunchen we bij ‘Chez Jimmy’ in Vaitahu, het hoofddorp van TAHUATA. “L’église est la plus belle des Marquises et l’acoustique est fantastique” zegt Serge.

 

Donderdag 24 februari 2022; vertrek 4h40 – aankomst 15h15
TAHUATA – UA POU: 71,5NM

De wind giert door het want van de Sunshine. Het wordt een korte slapeloze nacht. De wekker rinkelt om 4h. Met veel moeite kruip ik uit mijn bed. De halve maan versteekt zich achter een dik pak wolken. In het pikkedonker het grootzeil optrekken en het anker ophalen, daar ben ik niet zo gerust in. Uit de bescherming van het eiland bouwen de golven zich op. Sunshine surft erop. Fons schuif uit en bezeerd zijn ribben. We varen langs de westkant van UA POU om een geschikte ankerplek te zoeken. De kleine baai Hakaotu lijkt het rustigste. Het is een vogelparadijs. De rotsen en de bomen zijn wit van hun uitwerpselen. Fregatvogels zijn in de meerderheid. De baai van Hakaheteau is open naar het noorden. Als we er aankomen is de deining vriendelijk. Geleidelijk aan neemt de deining toe en wordt de Sunshine een schommelboot. ‘Manfred de chocoman’ krijgt geen bezoek van ons. En aantal hoge basalt pieken, kenmerkend voor de geologie van UA POU, zijn te zien.
We moeten opboksen tegen hoge golven en tegenwind om de noordelijkste punt van UA POU te ronden. Geen aangename route. Het rustig turkooizen water achter de strekdam is een herademing. Onze ankerperikelen niet. Hakahau is de hoofdplaats. Vanuit onze kuip horen en zien we de levendige gebeurtenissen op het zandstrand. Kinderen spelen vrolijk aan waterkant. Jongeren sporten er. Dagelijks komen er de typische kano’s voorbij.
Ouderen spelen ‘jeu de boules’. Soms horen we het geluid van trommels. De hoge bergpieken blijven in de wolken gehuld.
Grote standbeelden, uit steen gekapt, zijn gemaakt voor het festival in 2019. Ongeveer één jaar geleden zijn we in NUKA HIVA toegekomen. Door verschillende omstandigheden hebben we niet het gegeerde festival kunnen bewonderen. Van het MARKIEZEN archipel is UA POU het laatste van de 6 bewoonde eilanden die we bezoeken.
Maandag, als het slecht weer front voorbij is, zullen we naar het TUAMOTUS archipel zeilen. We schatten dat het 4 à 5 dagen zal duren. Op het atol Apataki kunnen we de Sunshine op het droge achterlaten en wij zullen met Pasen naar huis vliegen.

Booster

Onze afspraak in het ‘Dispensaire’ van Atuona voor onze derde prik is op dinsdag 15 februari 2022. Om de wachttijd nuttig te gebruiken halen we ons gloednieuwe naaimachine uit de bak om de UV-bescherming van de genua terug te stikken. Het afhalen en terug intrekken van de genua vraagt meer inspanning, mijn enkel is er niet blij mee. We verstevigen sommige naden van de bimini (zonnescherm). Dat is ook de bedoeling met de buiskap, wel 5 keer wordt hij opgespannen en terug afgehaald. Elke keer komen er andere naden los. De teaken latten in de kuip zijn zo ver afgesleten dat de schroeven er bovenuit komen. Fons draait die er met een 10tal per dag uit, boor het gaatje dieper en hij draait er schroeven met een platte kop in. De gekleefde teaken stopjes worden de volgende morgen afgezaagd en geschuurd. Waar de schroefjes niet houden wordt het opgevuld met epoxy. Tot de 200 meegebrachte schroefjes en teaken stopjes opgewerkt zijn. Aangenaam zijn de contacten met andere zeilers. Isabelle van de Belgische catamaran heeft chocoladetaart gebakken en Marc brengt twee grote stukken naar de Sunshine. Serge van SY Imagine komt toe en gaat uit het water voor nieuwe voorstag en rolsysteem. Op de werf staat SY Rhapsody, heel leuk om met Ada en John Nederlands te praten. SY Rambler is terug in het water, maar nu lekt zijn bijbootje, daarom haalt Fons Willem elke morgen op om brood te halen. In het weekend komt er bij de kade een ‘roulotte’. Aan een lange tafel schuiven zeilers van verschillende nationaliteiten aan. Samen eten, samen praten en vooral samen lachen. Verrijkend!

 

Donderdag 17 februari 2022; vertrek 12h45 – aankomst 13h20
HIVA OA Baie Tahauku – TAHUATA Baie Hanamoenoa: 10NM

Gas, benzine en dieselvoorraad is aangevuld. Wasgoed is opgehaald bij Sandra. De watertanks en baken met voeding gevuld. Fons duikt in het water om de schroef, waar veel aangroei op is, proper te maken.
Het anker heeft zich na zoveel tijd goed ingegraven. In de baai zijn de golven woelig. Het buiswater maakt ons nat in de kuip. In het “Canal du Bordelas” hebben we de golven en wind mee. Met een lapje genua halen we een snelheid van 6kts. Aan de westzijde van Tahuata is het rustig. Heel grote manta’s zweven door het helder turkoois water in de baai van Hanamoenoa. De Franse zeilers Daniel en Brigitte zijn met hun kano op het witte zandstrand met palmbomen.

Het onderwaterschip van de Sunshine wordt pokkenvrij gemaakt. Het bijbootje poetsen willen we op het strand doen. Op het nippertje, voor een grote golf ons inhaalt, bereiken we het strand. Het zand is mul.
De caban van Stephan ligt er verlaten bij. Feestvierders hebben hun sporen achtergelaten. De fruitbomen zijn geplunderd. Ik tel het golfpatroon om te weten wanneer de branding het laagste. Fons en het bijbootje geraken er zonder kleerscheuren door en ik zwem terug. Met de zonsondergang zijn de uitgebreide apero’s bij Dringuelle en SY Imagine super gezellig.

‘Misstap’

Zondag 2januari 2022: vertrek 6h45 – aankomst 14h
Fatu Hiva Omoa – Tahuata Hapatoni:  43NM

We vertrekken in het ochtendgloren. Zeilend voor de wind, maken we een goede voortgang. Sneller dan gepland. De zuidkaap van Tahuata heeft wasmachine allure. Wind en stroming komen van alle richtingen. De Sunshine is even het noorden kwijt. We ankeren in de baai Hanatefau, het water heeft hier een speciale kleur.
Het is eb, dan is er een flinke opstap nodig tegen de kademuur van het havenkommetje in Hapatoni. Tegen de verwachting in van Fons, slaag ik daarin. Ik ben trots op mezelf. Tehina, die we beloofd hadden om voor haar een leesbril mee te brengen, is niet thuis. We wandelen verder.
Aan het kruisbeeld, daar is het gebeurd. Een seconde niet opgelet, een misstap, een uitschuiver en dan pijnscheuten. Ik kan alleen zitten wachten tot Fons mij komt bijeenrapen. Van mijn trots blijft niets meer over. Het is te pijnlijk om verder te stappen. Als ik een beetje op mijn positieven ben, gaat Fons op zoek naar een auto. Na een tijdje hoor ik een auto afkomen en doe teken om te stoppen. Een gelukkig toeval. “Je suis infirmiére” zegt Christianne. “Rien n’est cassé”. Ze verzorgt me in hun groot huis tegen de heuvelrug. Ze verzekert me dat het nodig is om te rusten. Ik verblijf 2 dagen in haar gloednieuw gebouwde houten chalet. Van op het terras heb ik een oneindig zicht over de oceaan en zie de spinnerdolfijnen in de baai. Ik kan Fons als een stipje zien voorbijvaren als hij mij komt bezoeken. De ondergaande zon kleurt de wolken roze. Liggend in mijn bed zie ik de sterren.
De vader is zo vriendelijk om me met de auto naar de kade te brengen. Met hoog water is het gemakkelijk om van de kademuur in het bijbootje te schuiven. De opstap naar de Sunshine is wat pijnlijk.
Donderdag varen we naar Baie Hannamoenoa met zijn witte zandstrand.

 

Vrijdag 7januari 2022: vertrek 10h  – aankomst 13h30
Tahuata – Hiva Oa:  10NM

De weeromstandigheden zijn niet ideaal. Na veel twijfel en overwegingen start Fons de motor en haalt het anker op. In “Canal du Bordelais” hebben we tot 28kts wind op kop en komt de Sunshine  amper 1kts vooruit. Tevreden zijn we als we in de bescherming van de pier het anker kunnen droppen. Ik blijf gekluisterd aan de Sunshine en Fons dient me op. Eten, lezen en luisteren naar podcasts is mijn hoofdactiviteit.
In de vroege ochtend van 15 januari is er beroering. Turbulentie en rare stromingen laten de boten naar alle kanten draaien. In Tonga is er een vulkaanuitbarsting geweest. Verschillende boten herankeren buiten de havenkom. De dieptemeter geeft op enkele minuten tijd een verschil van meer dan een halve meter.
Beetje bij beetje komt de Sunshine korter bij de rotsen. Waarschijnlijk is het anker door het ronddraaien op wandel gegaan. Bij het ophalen van het anker ziet Fons dat er nog 2 andere ankers aan de ketting hangen. Alex helpt om de ankers te ontwarren en neemt het grote Fortress FX-85 anker mee. Op de Sunshine blijft het French Britany anker, dat dient nu als hekanker.
Elke dag is mijn enkel en voet minder gezwollen, minder blauw en minder pijnlijk. Stilaan neem ik de huishoudelijke taken terug voor mijn rekening. Fons is begonnen om de teak latten in de kuip te renoveren.
Eerst zullen we de UV bescherming strook van het voorste zeil (genua) terug moeten vaststikken, voordat we naar Ua Pou kunnen
zeilen.