Category Archives: Seizoen 2021

FATU HIVA

Sunshine heeft met haar nieuwe vlaggenbrief een registratie nummer gekregen, deze hebben we op de boeg gekleefd.
De havenkom lijkt op een Deense invasie. SY True Bleu en SY Edith zijn bemand met vrij gevochten jongeren en op de rode stalen zeilboot Nertus een gezin met gasten. Een Deense catamaran ligt er ook enkele dagen.
Dieselgeur vervaagt de frisse geur van proper lakens. Er is een lek in de voorfilter van de diesel. De connecties van de nieuwe filter komen niet overeen. Zowel bij de vele schroeven van Vincent als in de brico of de garage zijn ze niet te vinden. Voorlopig overbrugt Fons de voorfilter en later dicht hij het lek van oude filter met epoxy.
De doorsnee Polynesiër is groot struis gebouw heeft een rond gezicht, korte bovenlip en een iets dikkere neus. Ze giechelen graag.
De eigenaar van de supermarkt is een fransman van onze leeftijd die na zijn legerdienst hier is blijven hangen, hij brengt onze aankopen naar de haven.
De geur in de Sunshine verandert in een bruin café. Een bierblikje Hinano is kapot gesprongen. Bloemengeuren maken het terug aangenaam.
Bij de overzet komen we de backpackers terug tegen. Ze zijn vol lof over Fatu Hiva, het meest zuidelijk gelegen eiland van de Markiezen.
De weersvoorspelling geeft ONO wind, dus goed om naar zuiden te zeilen.

 

Vrijdag 10 december 2021: vertrek 7h– aankomst 17h
Hiva Oa – Fatu Hiva: 47NM

De planning is om zo vroeg mogelijk te vertrekken. Het anker is opgehaald en we varen naar de havengeul.
“de motor draait precies niet als anders”.
“oei, er spuit geen koelwater meer”.
Aan de ingang van de havenkom geeft de motor alarm. Met een stukje uitgerold voorste zeil kunnen we het anker buiten de havenkom droppen. Om goed te zijn, te kort bij een vis fuik. Fons duikt in het motorcompartiment en vervangt de impeller van de koelwaterpomp.
Een zonnig zeiltocht, iets scherper aan de wind als verwacht.
De laatste zonnestralen lichten de baai van Hanavave op en maken het contrast groter. Torenhoge rotsen als wachters van de vallei, prijken als maagdelijke fallussen. De missionarissen doopten: ‘Baie des Virgins’ om tot ‘Baie des Vierges’.
In dit dorp wonen rond de 600 mensen en in het andere nabij gelegen dorp Omoa iets meer.
Door de bergen zijn er zotte valwinden in de baai. Ze laten de Sunshine zwieren achter haar anker. Bij sterke windstoten rukt ze aan haar anker. Vooral ’s nachts loeit het ankeralarm. Verschillende ankerpogingen zijn nodig voor we gemoedrust krijgen. Zon, wolken, regen en soms een regenboog wisselen elkaar af, de temperaturen schommelen rond de 30°C. De zonsondergang in de oceaan is elke dag anders.
De dolfijnen hebben meer interesse in de jonge mensen van de Deense boten. Reuze manta’s komen de baai regelmatig bezoeken. Uitdagend zijn ze. Sierlijk zwemmen ze rond Sunshine en draaien zich om. Tot ik in het water ga, dan duiken ze in de diepte. Eén keer kan ik even in hun buurt komen. Een kleine schildpad kom ik tegen met het snorkelen, een grote zien we aan de oppervlakte vanuit het bijbootje.
Langs de weg staan grote mango bomen en bananen plantages. Het laatste stuk naar de waterval is het meer klauteren. Steenmannekes geven de juiste weg aan. De waterval is hoog en het water verkoelend. Zittend op de rotsblokken maken we kennis met bemanning van SY Yara.
Dankzij de tip van Lionel bezoeken we het huis van Temo en Hei. Temo is bezig een houten Tiki te maken. Carin of Hei is een bloemenvrouw. Tapa (plat geklopt schors) verft ze en hiervan maakt ze bloemen. We krijgen van hun pompelmoezen, bananen, citroenen, soort appeltjes en een grote uru. Daar zijn we dagen zoet mee. Voorzichtig vraagt Temo of Fons naar zijn batterijlader wil kijken. Als kleine jongens zitten beide mannen om de grond. Fons repareert hem en Temo nodigt ons uit om samen met hun kerstmis te vieren. Het hoofdlampje van Temo blijft flikkeren en dat is vervelend om te vissen. Fons vindt het vals contact en kan het opnieuw solderen.
In het noordelijk halfrond is Kerstmis het feest van het licht. In het zuidelijk halfrond is de zomerzonnewende, hoewel de daglengte zo kort bij de evenaar niet veel verschilt van 12uur dag en 12uur nacht.
Met de grote vakantie zijn de jongeren die op internaat zijn in Hiva Oa thuis. Op de ramp bij de havenkom is de favoriete plaats voor jongeren en kinderen om in het water te spelen. Veel jongens hebben een geblondeerde kuif.
De dag voor kerstmis passeert de Aranui. Boten, lijkend op landingsvaartuigen, varen op en af. Ze leveren goederen en halen de toeristen terug op. Massa lege kartonen dozen liggen bij het winkeltje. De mensen wachtend om de verse waren zoals eitjes, witte kool, sjalotjes, look, tomaten te kunnen kopen.
Het ritme in de nachtmis is heel aanstekelijk. Er wordt uit volle borst gezongen begeleid door gitaar, ukelele en  grote trommen.
Weinig zon, weinig regen, ideaal voor een stevige wandeling naar uitzichtpunten. We stijgen hoger dan 500m, het dorp wordt steeds kleiner en we vangen een glimp van de Sunshine op. Volgens de smartphone hebben we meer dan 17000 stappen gedaan.
Over de kronkelende weg is het 16 km naar Omoa, met de boot varen we er 4NM over. Deze vallei is meer open en minder beschermd tegen de deining. De groene baard van de Sunshine afdoen is me niet goed bekomen. Kwallensteken zijn pijnlijk en laten mijn arm opzwellen.
In het dorp heerst een hartelijke sfeer. Een botenbouwer is bezig om een houten boot van 11m te bouwen.
De vrouw van de snackbar klopt op boomschors. De tapa’s zijn echte kunstwerken.
Lucie nodig ons uit voor haar verjaardagsfeest. Haar man Noël is een beeldhouwer. De uit steen gekapte beelden zijn voor het uitgestelde festival.
De laatste dag van het jaar organiseert de commune een verjaardagsfeest voor Marie-Douce. Ze is hier de verpleegster en wordt 60 jaar.

 

 

Laat ons het nieuwe jaar vullen met mooie herinnerringen, om eind 2022 de kerstboom mee te versieren.

Maintenance Marquises Service MMS

“Ik heb kranten voor jullie meegebracht” zegt Roger. Hij brengt ons woensdagvoormiddag 27/10/2021 naar het station in Diest. Dat spaart ons wat gehaspel met de 2x23kg valiezen en rugzakken. Bootspullen en een naaimachine nemen het grootste gedeelte voor hun rekening. Vele uren zijn besteed aan het uitzoeken en bestellen van het juiste materiaal. Fons vindt het sneu dat hij het moederbord voor de navigatie computer niet kan krijgen. Mijmeringen over het verblijf in ons moederland vult onze lange reis. Op de kleinste kleinkinderen is het vooral babysitten. De bezoekjes van de oudste, gaan zwemmen, wandelen en shoppen vervulden ons met vreugde. Maar ook verdriet geeft verbinding.
Het Lummensbroek en het Schulensmeer zijn door de overstroming minder aantrekkelijk. De mosselen van ’t Vloot blijven uitstekend. Gezellig en lekker zijn de feestjes en etentjes met familie en vrienden. Het goede leven weerspiegelt zich op de weegschaal.
Frequent bezoeken we de bibliotheek, om vele films, series en luisterboeken te kopiëren. Het bootleven rakelen we op met de crew van Jakker, Zensation en Lazuli. Ook al was onze smurfauto met de eerste keer door de keuring, toch heeft hij ons in de steek gelaten. Dank aan schoonzus om ons te depanneren met Puriel. In Scherpenheuvel vinden we een blauwe Clio.
In goed gezelschap en op eigen spierkracht, slaag ik erin om naar de Teut in Zonhoven te fietsen om heideplantjes te zien. Aan de moeraswandeling in Zichem met onze privé gids hou ik serieuze blaren over.
De 3maanden zijn voorbij gevlogen. Meer vrienden en kennissen hadden we willen
ontmoeten.
Onze Covid test is negatief, we kunnen vertrekken.
Gezeten in rode fluwelen zetels van de Thalys zijn we na 1h30 in Paris Nord.
Na 2 metro’s zijn we in de luchthaven van Orly. De zelfscans maken het hectisch. Fons schrikt zich rot als op het scherm 23,8 kg komt en dat er 200 euro moet bijbetaald worden. Ik foefel de zoutwaterpomp bij in mijn rugzak. De 23,1 kg kan er wel door. Net voor zonsondergang stijgt het vliegtuig op. Na 22 uur en voor zonsopgang landen we in Papeete. Een fijne verwelkoming door een vrolijk zingen bandje. De zelf Covid test is minder fijn. Bloemenkransen krijgen we op de parking van de luchthaven.
Ons referentie kader is veranderd; de kamers van Airpot Motel lijken niet meer zo groot, ook de Carrefour supermarkt lijkt kleiner te zijn dan 3 maand geleden.
We zijn benieuwd naar Taïna jachthaven en stappen er naar toe. De boten bewegen er veel door de deining. In de namiddag drinken we een espresso in de markthallen.
De landing van het vliegtuigje in Hiva Oa is turbulent.
Relais Moehau is ons verblijf voor de komende weken. Onze kamer met groot terras heeft een weids uitzicht op de oceaan met zijn branding en de berg die meestal in wolken is gehuld. Dit is een verademing na een dag werken aan de Sunshine. Merci Georges, om ons hiervan te overtuigen.
Een regenboog bij het ontbijt en Jupiter met een maansikkel bij het diner.
“Olala, ce ne sont pas des vélos électriques” is een veel gehoorde opmerking. Met onze mini fietsjes overbruggen we de afstand van het hotel tot de werf. Bergop steekt Fons mij voorbij en bergaf steek ik hem voorbij. Zo komen we samen aan.
Het werf leven
Bij het nat schuren van het onderwaterschip is Fons de grootste smurf. Een gekko gezin woont tussen de spleten van de Sunshine haar roer en schroefas.
Het roer heeft extra aandacht nodig. De schroef krijgt een badje in azijn. Bij de kleine nerven van de voetreling is een tandenborstel handig. Het plaatsen van nieuwe bladen voor de windmolen verloopt goed. Eindelijk worden de teflon lagers voor het stuur gemonteerd. Deze heeft Morris al enkele jaren geleden gemaakt. De blauwe sierstreep wordt geschuurd, afgeplakt en 2 maal geverfd. Javel is nodig om de stootwilgen (fenders) terug zienlijk te krijgen. We hopen dat het lek in de ankerbak gedicht is met epoxy. Gezeten in een klimgordel doet Fons wat nodig is aan de spiegel. Met oxaalzuur verdwijnen de roestvlekken. De vrijboord wordt afgewassen, gepolierd en gewaxst. Voor de normen van hier blinkt de Sunshine. Verschillende Franse zeilers kennen het type Sunshine en zeggen dat ze er veel regatta’s mee gewonnen hebben.
Rustpauze in onze kuip is alsof we op een balkon naar het schouwspel van de havenkom kijken. We merken hoe gemoedelijk de samenwerking van CMM verloopt om boten in of uit het water te halen. Het onderwaterschip van ‘Plucky Lady’ is een rif geworden. Ongelofelijk, zoveel aangroei na 9 maanden te vertoeven in het warme oceaanwater. Luc en Debbie hebben het schip 26 jaar geleden zelf gebouwd. Het is druk als het cruiseschip Paul Gauguin toeristen dropt. De locale bevolking is voor de gelegenheid kleurrijk uitgedost. De rode ferryboot verbindt de eilandbewoners.
Met het verven van de blauwe Hempel anti aangroeiverf (antifouling) op het onderwaterschip komt het einde van het werfleven in zicht. Nu ben ik de grootste spikkelsmurf. Vincent en Maria plaatsen de Sunshine op de trailer zo kan Fons de onderkant van de kiel en de plaatsen waar de stempels stonden bijschuren en verven.
De verwachte energie boost om terug in het water te liggen is er niet. Marc van ‘Dringuele’ brengt door Isabelle zelfgebakken chocolade taart, ‘om onze moraal op te krikken’ zegt hij. Het is een kunst om alles een plaatsje te geven op een kleine overvolle boot en je niet te ergeren dat ze steeds in beweging is.
De bovenkant van de koelkast isoleren verloopt niet zo vlot als gehoopt. Daarna weigert de koelkast te koelen. Wonderwel kan de corpulente Manoe bij het kleine plaatsje om gas bij te vullen. Hij vermoedt dat er een microfit is. Met de nieuwe voetzoutwaterpomp wordt de afwas terug binnen gedaan. Een shit ramp is voorkomen! Er is nog één Jabsco toilet pomp bij de chantier op voorraad. Met de kerstlichtjes op zonne-energie is het ankerlicht overbodig.
Bij de semafoor, op een landtong, in de wind, in de schaduw en een weids zicht open ik zondag mijn kapsalon.
Als het windstil is kunnen we het voorste zeil (genua) er op trekken. De navigatie pc moet terug geïnstalleerd worden. Daarvoor moet de kaartentafel ontmanteld worden. Dat gebeurt best als het niet zo fel schommelt.

TAHUATA

We hebben een afspraak gemaakt met Vincent om de Sunshine uit het water te halen op maandag 19 juli 2021. Vliegtickets Atuona/Papeete en Papeete/Parijs zijn geboekt. In Atuona zijn alle hotelkamers gereserveerd voor het bezoek van Macron. We boeken 2 nachten in Papeete. De fout bestelde Thalys en treintickets (AM en PM verwisselt) zijn omgeboekt. Tax-on-web is ingevuld. Bij de ‘roulotte’ aan het strand van Atuona zijn onze magen meer dan gevuld. We kunnen met een gerust hart vertrekken.

 

Dinsdag 22 juni 2021; vertrek 11h30 – aankomst 15h30
HIVA OA – TAHUATA: 15NM

Het hekanker zit rotsvast. Fons gaat in het water om er een touw aan te maken. Winches-kracht is nodig om het anker uit de zwarte kleverige modder te trekken.
Tahuata, het kleinste bewoonde eiland van de Markiezen, is van Hiva Oa gescheiden door een 4km breed Bordelais kanaal. Er zijn slechts 4 dorpjes. Aan westzijde van het eiland is de zuid/oost deining minder voelbaar. Rustig varen we voorbij verschillende zandstranden met palmbomen en Vaitehu village. De 80m hoge rots met een kruis en een kapelletje scheidt de baaien Hapatoni en Hanatefau. Serge van SY IMAGINE raadt ons aan om in de baai van Hanatefau te herankeren. De ankergrond is er beter. Het is de thuisbaai voor families spinnerdolfijnen. Regelmatig maken ze capriolen. Kwallen vinden dit helder water ook fijn. Ik ben geen fan van hen.
Met de dinghy is het 0,7NM varen tot de kleine havenkom van Hapatoni. De oude koninklijken weg is nog herkenbaar. Langs de dijk staan Tamanu bomen van meer dan 100 jaar oud. Van de noten wordt olie geperst die heilzaam is voor de huid. Dicht het oude kerkje staan me’ae, oude ceremonie plateaus, met een Banyan boom erbij.
In de zondagsmis klinkt een meerstemming engelenkoor van Marquises klanken. Hapatoni is gekend om zijn beenkarvers. We kopen enkele souvenirs. Serge introduceert ons bij de gastvrije Tehina. Het maakt de vele regendagen lichter.
Het hemelwater vult onze watertanks. Het regent zoveel dat er een waterval ontstaat op de klif achter de boot.
Windstoten en ankeralarm verstoren onze nachtrust. ‘Sundowners’ waar we de zon zien zakken in de zee zijn schaars.
De naaimachine is stuk gegaan bij het herstellen van het buiskamp venster. Met een stitcher doe ik de rest.
Onze geplande vroege uitstap is vertraagd. Christophe, een Franse solozeiler, vraagt hulp om in de baai te ankeren.
“Les hommes al la derrière” zegt Tehina.
Met de pick-up van Pierre rijden we, gedeeltelijk over onverharde weg door een weelderig woud met steile hellingen en veel haarspeldbochten over een pas bergpas van 500m naar Hanatetena, het dorpje is gelegen aan de oostkant. De uitzichten op de baaien zijn prachtig.
Aan de kleine havenkom ‘port of Amsterdam’ zijn we getuigen van de woest brekende golven.
In dit dorp is er altijd water en ze maken gebruik van een hydro-elektriciteitcentrale. Een bloemenvrouw woont in het laatste huis. Vanilleplanten, rozen, orchideeën en paradijsbloemen sieren haar tuin.
Sabina, de vrouw van Pierre, verwent ons met een heel lekkere en rijke maaltijd. ‘poisson cru, chevre au lait de coco, poisson grillé, vaches local , riz, tarot, cresson, petit banane roze, gateau,  ….. dit op het grote terras met een wijds uitzicht op de oceaan en het onbewoonde eiland Mahotani.
Op de terugweg zien we gemzen de weg oversteken
Het is tijd om terug te varen. De windmeter geeft nog windstoten van 32kts. In Vaitehu is er een supermarkt. De grote deining in de baai is niet uitnodigend om er te ankeren. Twee zonnige dagen krijgen we aan het witte zandstrand van Hanamoenoa. Heerlijk.

 

Vrijdag 9 juli 2021; vertrek 9h – aankomst 11h30
TAHUATA Baie Hanamoenoa – HIVA OA Baie Tahauku: 10NM

Het eerste gedeelte hebben we stroming mee. In het Bordelais kanaal zijn de golven hoger en onze snelheid slinkt tot maar 2kts. In Baie Tahauku is de ankergrond niet zo ideaal, verschillende keren passen we de ankering aan. Het leven zoals het is: de werf. Timo van MMS verstevigt het stiksel van al het venster van de buiskap. De Engelsen Sue en Andy van SY Spruce zijn zo moedig om zelf hun verstaging te vervangen. Sue heeft last van nono’s en muggen en draag een overal, een contrast met een Bretoen die onder zijn dikke buik een mimi zwembroek draagt. Fons internet en ik praat met de 9-jarige Arthur. Als Franstalige gaat hij in Brussel naar een Nederlandstalige school. Hij zou graag in de Markiezen blijven om in hout tiki’s te maken.
Geen regen, geen wind; ideaal om de genua eraf te halen. Deze opvouwen op het dek gaat beter dan verwacht. De volgende periode zonder regen halen we het grootzeil eraf. In onze beperkte binnenruimte zetten we de valiezen op de zeilzakken. De groenbruine smurrie van de dinghy krijgen is een hele klus.
Maandag 19 juli 2021 met hoogwater rond 11h vaart Fons de Sunshine in de trailer. Voorzichtig wordt de Sunshine op het droge getrokken. Hoog en droog hebben we een goed overzicht over de haven. Achter de Sunshine bloeien bloemen, een rijkdom van hanen.Als eerste komen we aan op de luchthaven van Atuona. De bloemenkransen van de Polynesische passagiers geven een overweldigend tiaré geur.
Airport Tahiti Motel is gemakkelijk te voet te bereiken. In de lakens van het grote bed is geen enkel kreukje te bespeuren. Ik blijf lang onder de douche staan. Woensdag nemen we de bus tot Papeete centrum en bezoeken de grote overdekte markt. Bij de marina gaan we kijken of er bekende boten liggen.
Om 4 uur ’s nachts trek ik mijn vleugels aan.
Voor we ons valies kunnen afgeven controleert men of het visum voor Canada en vaccinaties in orde zijn. Om 7 uur stijgt het vliegtuig op, in Vancouver landt hij om te tanken. Vrijdag rond 16 uur nemen we aan de luchthaven van Paris Ory de metro naar Antony en stappen daar over op de lijn naar Gard du Nord. Het is verschrikkelijk druk. Waarschijnlijk lopen hier meer mensen rond dan er op de eilanden van de Markiezen wonen. Nu is het wachten op de Thalys. Deze heeft een half uur vertraging. Met de laatste trein sporen we naar Schulen. Er is een opvallende moerasgeur ten gevolge van de wateroverlast, en meer muggen dan in FP.

I believe life is beter
When you turn up the Music
Eat too much chocolate,
Walk barefoot
Talk about weird stuff
With weird people
Hug strangers, and go on adventures
Those things won’t make life perfect
But they sure make this strange ride more fun

                                            Brook Hampton