Dinsdag 15 mei 2018: vertrek 6h30 – aankomst 17h15
Ilha Ancieta – Ilha Grande, Enseade Site Forte: 53 NM

Gisteren hebben we een gedeelte van het onderwaterschip gepoetst en erna een zeebad genomen.
In alle vroegte halen we het anker op. In de pilotbook staat dat je de boot voor langere tijd in Marina Bracuhy kan achterlaten. En goede gelegenheid om langer in dit mooi gebied te blijven. Er is geen wind en een rommelig golfpatroon, voor het donker zullen we deze marine niet kunnen bereiken.

Woensdag 16 mei 2018: vertrek 9h45 – aankomst 12h45
Enseade Sita Forte – Marina Bracuhy: 14NM

Na een rustig pannenkoekenontbijt, motoren we noordwaarts tussen de vele rotseilandjes. Het is een grote marine met mega motorjachten. Helaas is voor ons het prijskaartje te hoog om hier de Sunshine tijdens ons verblijf in België achter te laten.

Donderdag 17 mei 2018: vertrek 12h30 – aankomst 18h
Marina Bracuhy – Ilha Grande Praia de Baixo: 17NM

We varen naar Angra dos Reis. Vlak bij marina Piratos is een winkelcentrum. Erg handig als je met de winkelkar tot bij de boot kunt rijden.Het is al donker als we het anker in 9m diepte laten vallen in Praia de Baixo, Ihla Grande.

Vrijdag 18 mei 2018: vertrek 8h45 – aankomst 13h
Ilha Grande Praia de Baixo – Enseade Abraão : 7,6NM

Angora dos Reis is een eilandrijk gebied en Ilha Grande is het grootste. We varen langs stranden, uitgesneden rotsen en beboste bergen. Het is niet bereikbaar voor auto’s.
Shanty ligt hier ook voor anker.Abraão is het hoofddorp met vele kleurrijke pousades en restaurantjes.

Zaterdag 19 mei 2018: vertrek 12h30 – aankomst 17h
Enseade Abraão – Saco do Ceu: 7,7NM

Het is windstil en alles oogt vredig. We ruimen wat op, zoeken extra voorraad onder de banken, maken het bijbootje klaar en zetten het motortje erop. Juist als we zijn klaar om naar het dorpje te varen komen er plots windstoten tot 40kt. De Sunshine zwiert achter zijn anker, het bijbootje kiept om. Oei, dat motortje ondergedompeld in zout water. Oei, oei, het anker houdt niet. Met de motor tegen de wind in, maar ook de 2^de ankerpoging is geen succes. Eens de volgende baai proberen of deze meer bescherming biedt. Maar de motor is niet sterk genoeg om tegen de wind de kaap te ronden. Saco de Ceu is beschermd tegen alle windrichtingen, hiervoor moeten we de grote baai Abraão oversteken. Oef, in het midden van de baai luwt de wind en we denken dat we het ergste hebben gehad. Dan komen gitzwarte wolken naar ons toe en krijgen gietende regen. De ingang van Saco do Ceu is niet meer zichtbaar. Voor een breed zandstrand gooien we het anker uit. We liggen niet aan lager wal, dus voorlopig veilig. Rond 16h30 varen we in de kom van Saco do Ceu en nemen een mooring van een restaurant. De bediening op de boot is duur, handig en lekker. We hebben een goede nachtrust.

Zondag 20 mei 2018: vertrek 11h – maandag 21 mei: aankomst 16h30
Ilha Grande – Búzios: 149NM

Met halve wind en een lapje genua hebben we voldoende vooruitgang. Als de deining en de golven elkaar opheffen, zijn ze diep en ze spelen tikkertje met de Sunshine. Alles rammelt door elkaar. Een beetje teveel vooral voor Fons. Lang blijft het verlichte stipje van de “Cristo Rei” van Rio de Janeiro zichtbaar. De nacht is fris. Na Cabo Frio springt de motor bij. In Búzios dropen we het anker voor het grote strand Praia do Canto. We kruipen vroeg tussen de lakens.
Luc Vaninbroukx staat dadelijk klaar om voor ons te tolken bij de jachtclub. Wanneer we willen terug roeien naar de Sunshine merken we dat het bijbootje half leeggelopen is. Niet simpel, zeker als er nog wind op kop is. We roeien alsof ons leven ervan afhangt. Fons is meer dan een dag zoet met het plakken van het bijbootje en het ontzouten van het motortje. We kunnen Luc en Pauline nog ontmoeten voor hun vakantie. We zijn heel blij met hun gezinsuitbreiding.

SY Shanty is tijdens onze afwezigheid wat beschadigd, Tilly en Tom maken alles klaar om zo vlug mogelijk te vertrekken.
 

Zondag 6 mei 2018: vertrek 8h30 – dinsdag 8 mei 2018: aankomst 2h30
Panaranguá – Ilhabela: 210NM

Na 3 uur varen komen we bij de open zee en steekt de wind op. Met halve wind van 10kts hebben we een comfortabele snelheid van 5kts. ’s Nachts neemt de wind toe tot 20kts en krijgen we regen. Na middernacht komt een liggende halve maan kijken. We ontwijken vele eilandjes en rotspartijen. Juist voor het kanaal is de wind op. We laten het veer dat het eiland met São Sebastião verbindt passeren. Kort bij de YCI droppen we het anker en kruipen in onze beddenbak.’s Morgens komt SY Shanty langs, ze zijn gisterenavond toegekomen. We nemen een mooring van de club. Als we via VHF oproepen in onze beste Portugees komt het service boot ons halen. Net als 2 jaar geleden krijgen we 4 dagen gratis. We appreciëren de luxe douche. Op 09/05 wordt Tilly 59, ze is in 1959 geboren en dat vieren wij.
Met zijn stranden, watervallen en bergen is Ilhabela een mooi eiland en een gewilde bestemming voor toeristen. We nemen de bus naar Toca. Hier heeft een Belgische familie Van Sebroeck een Cachaça stokerij. Het zou hier paradijselijk zijn, moesten er niet zoveel kleine venijnig stekende muggen (borrachudos) zijn. Ze zijn enkele mm groot, het enkelgebied heeft hun voorkeur. Hun steken zijn groot en geven vele dagen felle jeuk.
Een paar kilometer verder begin het “Parque Estadual”. We volgen het voetpad door het Atlantisch regenwoud met verschillende watervallen.
In 2016 hebben we het liefelijk Braziliaans koppeltje Fabiola en Pedro ontmoet. Hun dochtertje Sophie is op 8 april geboren. Het is moeilijk om elkaar terug te zien, maar we kunnen Fabiola’s ouders bezoeken in São Sebastião. Ze hebben een landgoed tegen een bergflank van 1 op 3km, met een prachtig uitzicht op Enseada. De dieren krijgen hier de volledige vrijheid. Na de uitgebreide maaltijd, klaargemaakt door de kwieke grootmoeder en zus Karol, leidt de papa ons rond op het domein met visvijvers. Hij weet welke planten eetbaar zijn en veel mineralen en vitaminen geven, hij laat ons proeven van het exotische fruit. We worden overladen met een grote tros bananen, kokosnoten en grote avocado’s. Een leerrijke en heerlijke verwendag.
Een ober herkent ons van 2jaar geleden en is blij ons terug te zien, wij zijn blij met de heerlijke pizza prei.

  

Zaterdag 12 mei 2018: vertrek 11h45 – aankomst 16h
Ilhabela – Ilha Anchieta: 23NM

SY Shanty is gisteren vertrokken naar Angora dos Reis. Tilly heeft een vlucht naar Nederland geboekt.
De voorspelde lichte zuidenwind loopt uit tot 20kts, wat teveel is voor de volledig ontrolde genua. De bewolking heeft de meesten weekendtoeristen thuis gehouden.
De missionaris José de Ancieta stichtte in 1563 vrede tussen de indianen en de Portugese kolonisten. In 1902 werd het tot strafkolonie omgebouwd en daarna tot politieke gevangenis. De cellen werden gebouwd om een rechthoekige binnenplaats. In 1952 was er een bloedige strijd tussen gevangen en politie.
Een wandelpad loopt over de bergkam naar een strand aan de andere kant. Als we van een gids horen dat er veel slangen en spinnen zijn, is onze beslissing om er een wasdag te houden vlug gemaakt. Met de dingy halen we voldoende zoetwater.

Wat een rare beesten bezoeken ’s avonds de dijk van de jachthaven! Capivaris of waterzwijnen zijn de grootste knaagdieren. Aan het bijbootje zijn de nodige plakwerken en verstevigen gedaan.
 

Donderdag 26 april 2018: vertrek 11h30 – vrijdag 27 april 2018: aankomst 16h
Marina Itajai – Iate Clube Paranaguá: 100NM

Voorzichtig varen we tussen de betonning naar buiten. Er staat een aardig windje. Met volle zeilen halen we, al opkruisend een comfortabele snelheid. Soms springt de motor bij. De nachtwacht is rommelig, zoals de meeste eerste nachten. Op de AIS is voor de haveningang weer een kudde cargo’s op anker te bespeuren. Voor en in Baía Paranaguá zijn er vele eilanden. Mangroven prijken langs de oevers. We varen langs Ilha Cotinga en vinden geen moorings van Iate Club Paranaguá. Wat verder bij de marina, beantwoorden ze, rond 12h, de oproep via VHF niet. We zien povere steigers die op en neer wippen als er boten voorbij varen. Samen met SY Shanty doen we pogingen om goede ankerplek te vinden. De telefoon wordt wel door de jachtclub beantwoord en ze staan klaar om ons te helpen aanleggen. Er is twijfel om hier de boot voor enkele dagen veilig achter te laten, maar een betere optie is er niet.
Zondagmorgen stappen we, samen met Tilly en Tom, op de lijnbus naar Curituba, de hoofdstad van de provincie Paraná. In de busterminal zoeken we naar de autobus die ons naar Foz do Iguazu zal brengen. Het is al donker als we er toekomen. Een taxi brengt ons naar de Pousade Natureza. Maandag gaan we zo vroeg mogelijk naar het Parque Nacional do Iguazu. Er staat al een ellenlange rij aan te schuiven door de vakantiedagen van 1 mei. Open dubbeldekbussen rijden verschillende kilometers door het nationale park. Wij stappen pas af op de laatste halte en worden verwelkomd door vele vlinders.
Door de bomen en struiken vangen we een glimp op van de watervallen. Een lift brengt ons naar een wandelweg van 1200m met uitkijkplatformen waar we indrukwekkend watervallen kunnen bewonderen. Een panoramisch uitzicht met vrolijke regenbogen.
Op het hoogste stuk stort het water meer dan 80m naar beneden. Over 8 km zijn 275 watervallen verspreid.
Snuitberen doen pogingen om een graantje van de toeristen mee te pikken.
In de late namiddag bezoeken we de stuwdam ITAIPU op de Paraná rivier. De naam “Itaipu” is ontleend aan een eiland in de buurt van de bouwplaats en betekend in het Guarani, de taal van de oorspronkelijke bewoners: “het geluid van een steen”. Het is een samenwerking tussen Brazilië en Paraguay, is 8km lang en 200m diep, het reservoir is 1350km2 groot. 40000 mensen zijn hiervoor moeten verhuizen. Door het hoge debiet van de rivier is het de grootste waterkrachtcentrale. De 20 generatoren leveren 14000 MW. De bouw van de dam trok in de jaren 70 zoveel mensen naar Foz de Iguazu (groot water in Guarani taal) dat het is uitgegroeid tot een grote stad.
Dinsdagmorgen steken we de Paraná rivier over en zijn we in Paraguay. Het is gekend voor export elektronica. De straatverkopers klampen ons aan. We stappen te voet de brug over en we kunnen direct een bus nemen die ons, met een tussenstop aan de grens Argentinië, naar Puerto do Iguazu brengt. De bus stopt kort bij de Hotel Posada La Sorgente. In de tuin staan bananenbomen op plukhoogte.
Na lunch stappen we naar het drielandenpunt, hier stroom de Iguazu rivier in de Paraná rivier
Met vieren is een taxi goedkoper en gemakkelijker dan een bus. De inkomprijzen zijn verhoogt tot 610 Peso. De Iguazu watervallen liggen voor 80% op Argentijns grondgebied. Het eerste treintje is al vertrokken. Het is heerlijk om in de ochtendkoelte door het subtropisch regenwoud te stappen. Een 1100m lange loopbrug over het rustig water van de rivier leidt naar ‘Garganta Del Diablo’ of ‘Devil’s Troat. Hier zwelt het geluid aan en buldert het water naar beneden. De grote half ronde waterval is 150m breed en geeft constant nevel. We houden het niet droog.
Circuito Superior of Upper Trail is bijna 2km en we kunnen voornamelijk de vele watervallen van bovenaf zien.Met de lunch krijgen we apentheater. Ze zijn expert in het graaien van onbewaakt eten en zijn dol op mayonaise.
Circuito Inferior of Lower Circuit heeft veel trappen en bewonderen we de watervallen van beneden.We sluiten deze intense dag af in een leuke Resto.
Donderdag nemen we de bus terug naar Foz de Iguazu en stappen de 3km naar de internationale busterminal. Een nachtbus brengt ons terug naar Curituba. Het treinstation van Serra Verde Express ligt aan de overkant van de straat. Met een vertraging van 1,5 uur worden we uitgewuifd. Het ouder treinstel heeft 3 uur nodig om de 110km tot Morretes afteleggen. Hij kronkelt langs de flanken van het tropische woud. We krijgen fantastische uitzichten in de uitgesneden landschappen.