Het binnenland van NZ bezoeken met openbaar vervoer is niet eenvoudig. Om gewoon te worden aan het links rijden en de kronkelende wegen, doen we de eerste dagen korte afstanden met een huurauto. Dat lukt de kapitein aardig.
Iets voorbij Kawakawa zijn de ‘Kawti Glowworm Caves’. ‘’Kijk uit voor de stalactieten’’ waarschuwt de gids voor we de grot ingaan. We horen het water onder ons sijpelen. Het is donker en kil. Foto’s nemen is storen voor de gloeiwormen. Op de rotswanden lichten duizend wit/groene lichtjes op. Een bijzonder natuurverschijnsel. Het lijkt wel op de Melkweg. Hoe meer honger ze hebben, hoe feller ze oplichten. Zo lokken ze kleine insecten, die ze vangen met glibberige slierten. Na 11 maanden ontpoppen de larven gloeiwormen zich als kleine kevers. Hun volwassen leven is absurd kort, enkel paren en baren.
Het bos aan de grot is sprookjesachtig.
Kawakawa is gekend om de Hundertwasser openbare toiletten. Hundertwasser is een Oostenrijkse ontwerper/kunstenaar die veel oog heeft voor detail en kleur.
In het midden van de weg komt een trein voorbij. In het klein stationnetje zien we een rode locomotief.
Oude gebouwen zijn in Victoriaanse stijl.
In Kerikeri lunchen we in het populaire Marsden Estate Winery & Restaurant.
Op verkenning aan ‘The Stone Store’ spreken we met een vriendelijke Maori vrouw met een typische tattoo op haar kin.
Op weg naar Paihia willen we de ‘Haruru Falls’ bezoeken. De parking is gesloten. We rijden verder en komen op een onverharde weg die rond het golfterrein ligt. Het geeft een prachtig uitzicht over de baai en Russel.
Paihia is een druk toeristisch stadje. Enkele trappen omhoog kunnen we het vanboven af aanschouwen.
Hier wachten we op de intercity bus van Auckland met de Zweden Pia en Ulf aan boord. We kennen Pia en Ulf van Mar-del-Plata Argentinië in 2018. In het voorjaar 2023 kruisten onze vaarwegen opnieuw in mooie Huahine FP. Ze zijn naar NZ gevlogen om hun Australisch visum te verlengen. Het is een hartelijk weerzien. Pia en Ulf zingen regelmatig Zweedse liedjes. Dit geeft een vrolijke sfeer.
De volgende morgen rijden we richting noorden. In Kirikiri pikken we een nieuwe startbatterij op. Kort hierbij ontdekken we een koffiebranderij.
De weg naar Cape Reinga is mooi en lang. De blauwe lucht maakt de oceaan en de vuurtoren nog mooier.
Aarzelend nemen we contact met de in zwart gekleede Koninklijke Maori familie. Dit geeft ons bezoek een extra dimensie.
Op de terugweg passeren we langs ’Giant Sand Dunes’. Een brede glimlach zien we op de gezichten van degene die van de hoge duinen zijn af gesurft.
Onze magen knorren. De pizza’s bij Sandbar & Restaurant zijn heerlijk.
Het nemen van een andere route verloopt niet zoals gewenst. De mannen geloven de vrouwen niet als ze beweren ‘’hier zijn we al geweest”. Langs een onverharde weg op de heuvelrug is er aan beide kanten een mooie vallei. Het is heel donker als we in Opua toekomen. Wij zijn heel moe en heel tevreden.
Na een rustig ontbijt rijden we richting Kirikiri en parkeren de auto dichtbij ‘The Stone Store’.
We stappen langs het 4,5km lange, bosrijke, kronkelende ‘Kirikiri River Track’ en komen langs de ‘Fairy Pools.
Onderweg plukken we bloemen van Oost Indische kers. Deze geven een pittige smaak aan onze picknicken met uitzicht op de ‘Rainbow Falls’.
Voor we naar de supermarkt gaan trakteren we ons op een ijsje. Dinner op de Sunshine met een niet zo gebruikelijke combinatie van kip, broccoli en pasta.
Zondag 1 december 2024 staat het Kauribos op het programma. We rijden via ‘Twin Coast Discovery Hwy 12’ naar de westkust. ‘St Michaels Anglican Church’ staat op een bord langs de weg. We gaan er even kijken. Rond het kerkje ligt een oud kerkhof dat omringt is met opgestapelde stenen. Twee Maori dames vertellen ons dat hier een de grote veldslag plaatsvond. De kerk is gebouwd als symbool voor vrede.
Op een zijweg ligt het natuurreservaat ‘Ari te Uru’. Met het uitzicht over de grote inham is dit een ideale lunch plek. Op het kustpad hebben we een uitzicht op de Tasmaanse zee.
Kauri is een conifeer, het is hoogste en langlevende boom in de wereld. Kauribossen zijn nog enkel te vinden in het Northland. Het hout kan voor diverse doeleinden gebruikt worden. De gom gebruikt bij productie van vernissen en op basis van hars.
‘Tane Mahuta’ is de grootste resterende Kauri. Deze boom is ongeveer 51m hoog en heeft een omtrek van bijna 14m en is rond de 2000jaar oud. De toegang om deze boom te bezoeken is tijdelijk gesloten voor de bescherming van de Kauri’s. Deze duurzame maatregelen zijn nodig om de verspreiding van ziekte te stoppen. Er is een bodem gebonden pathogeen die kauribomen infecteert via de wortels. In het was station desinfecteren we onze schoenen voor we het kauribos betreden.
Hoe verder we in het bos wandelen, hoe dikker de kauri worden. Tot we bij ‘Te Matua Ngahere’ komen. Het is de tweede grootste Kauri en de vader van het woud.
Als diner trakteren Pia en Ulf ons met ‘Green lip mussel’ in het ‘Marine Café Opua’.
Maandag bezoeken we eerst Kawakawa en rijden dan door naar Wangarei. We lunchen kort bij de Town Basin Marina en het Hunterwasser Art Center.
Nordsand Boatyard geeft ons een goede indruk.
Ulf en Pia overnachten in het aftands ‘Grand Hotel’. Wij doen nog inkopen in ‘New World’ en rijden dan terug naar Opua. We gaan hun positieve energie missen.
Na wat zoeken vinden we een pad waar veel vogels te zien zijn.
Alex biedt ons zijn mooring in ‘Englisch Bay’ aan. Hij nodig ons uit voor een BBQ. We hebben Alex en Noemie met hun catamaran Sauvage ontmoet in Fiji. We zijn dezelfde dag toegekomen in NZ. Noemie is een Française, ze houdt van het boerenleven en is als WWOOFer blijven plakken. De Italianen Mario en Emma van SY VOLARE, de Brazilianen Mansur en Carla van SY MEU PAIS evenals Laura een NZ-zeil instructrice en Helen met haar man, die net terug zijn van een cruise in Europa, zijn uitgenodigd.
Alex leidt ons rond op zijn landgoed, weiden met grote bomen. Hij toont ons de oude vulkaankraters. In het bos liggen vele koeienvlaaien.
Op het hoogste punt kunnen we in de verte Russell zien.
